O home que case coñeceu a Michi Panero.

O domingo pola noite fumos ver un concerto de Nacho Vegas e Cristina Rosenvige en Valladolid. A verdade é que nos encantou e nos soupo a pouquiño. Foi un espectáculo moi fermoso , un chisco intimista de máis para o meu gusto , e máis propio dun pub ou unha sala que dun teatro. Tiñamos asentos na derradeira fila e cando chegamos lucía na porta o letreiro de non hai entradas.
Durante hora e media desplegaron o seu breve repertorio común e revisitaron temas propios a dúas voces con moita solvencia. Semella claro que os dous están contaxiados dunha certa estética Dylaniana ,e os músicos fixeron gala de oficio e tocaron todo o tempo para eles mesmos , coma se o público non existise nun concerto que rozou por intres o acústico. Se hai complicidade entre eles quedará para escenarios máis acolchados. Faltou emoción pero no fondo foi vibrante e pagou moito a pena. Na Capitol , cun chisco máis de fume e cun copazo houbera sido perfecto.

Sen comentarios

Cartas perdidas.

Chegan ó noso buzón cartas de xente que non coñecemos . Xente que viviu nesta casa e que tamén se mudou. Non son cartas de amor ,que xa me gustaría , son facturas de financieiras, avisos de certificados , recibos do banco e catálogos de Punto Roma. Despois de quince cambios de casa sigo sen saber que facer con esa correspondencia perdida . Dame cousa tiralas ó lixo pero non me queda máis remedio. Por certo , que ofertazas teñen en xerseis de rombos os de Cortefiel.

Mercadonio

Dende pequeno me chamou a atención a voz que pon a xente cando fala por un microfono , especialmente se ese microfono é o da caixa dun supermercado. Será unha liguaxe propia da empresa que lles ensinan ó tempo que fan o cursillo de manipulador de alimentos , ou haberá un modulador de voz que fai que cando chaman reforzos ou piden un comercial para a liña panadería , soe como se falasen en verso. Mira que non pode haber nada menos poético que dicir " señorita Puri acuda a liña 3" , pero cando poñen esa voceciña danme ganas de sentarme e pasar códigos de barras toda a tarde.
Hoxe foi un dia moi duro no Banco e mesmo a min me diron ganas de chamar reforzos. Oxalá eu soupese falar en mercadonio.

Por fin outono.

Amenceu un día triste de outono . Xa non lembraba o que era ver chover. Diante da nosa casa os empregados do Concello recollen unha e outra vez as follas das árbores caidas na noite anterior . Soplan dende moi cedo a herba coas suas ruidosas máquinas ,enfundados en traxes fosforitos. A cidade desperézase e estrena os primeiros charcos da tempada mentres xente camiña deprisa oculta baixo os seus paraugas .
De volta á casa , un chocolatiño, uns mimos e un pouco de calor. O outono tenche estas cousas.

Tarde de domingo

Mi madriña que frío fai nesta aldea. Con Jana pasando a fin de semana na casa dos avós pareceme que non imos sair da casa en toda a tarde. Estamos preparados pra batir o record do mundo de sesta.

Almorzo

María quería que baixase a mercar pan fresco pra facer unhas tostadiñas de almorzo pero a min diume moita pereza. Decidimos desconxelar unha barriña. A próxima vez poremoslle un pouquiño menos de forno.

Velcro

Xusto diante da porta de casa temos unha parada de autobus. Non é que moleste moito pero a calquera hora do día hai xente atascando a entrada ó edificio . Como queira que é unha parada moi concurrida e o sitio é algo xusto, non ten banco para sentarse así que sempre está ocupado o peldaño de entrada ó portal . Cando saimos con Jana , esta non pode evitar cheirar as orellas da xente que por non levantarse arrima cara un lado.
A semana pasada tivemos que cambiar a pechadura. Algun que se aburria agardando o bus fedellou nela ata estropeala. Seica pasa moi a miudo. Outra das versións veciñais sosten que ó apoiarse contra a porta todo o rato non hai pecho que aguante.
O caso é que os poucos días de repartir novas chaves a todos os pisos, a algún veciño ocurriuselle unha extrana e maquiavélica idea pra evitar que xente sente na entrada. Unha mañá apareron pegadas no granito da entrada duas tiras de velcro todo ó longo de esta . O que se prentende supoño eu que é que á xente se lle pegue o cu e quede a vivir no noso portal.
Se non funciona proporei na próxima reunión de veciños electrificar a entrada ou baixar uns sofás pra que a xente agarde cómoda polo Cudeiro-Residencia.

Adxudicado

Saquei a cinta métrica , engancheina cun ferro na parede do fondo e estireina con moito coidado. 5,50 metros. Non sei se será moi boa idea pero prefiro equivocarme a arrepentirme. Compramos cacharro.

4,725 mts

Chegou o momento... Estou a piques de facer unha burrada.

Ponderoso II

Non moi lonxe de Tamallancos , durmido un garaxe , agarda un Mercedes 230E do ano 83.
A tentación de mercalo é enorme , e a distancia que nos separa nestes intres son os casi cinco metros que mide. Difícil decisión . Mañá armado dunha cinta metrica comprobarei se é factible traelo para a casa e deixalo madurar uns aniños máis. Será un simple metro o que despexará as dúbidas, e no peor dos casos fará que estas se multipliquen.
Será este un simple antoxo propio dun neno grande en plena crisis dos trinta? Quedará esquecido simplemente facéndolle compañía a Ponderoso.?
Prégase opinión sinceira.

Pasou o dia , pasou a romeria.

Nada une máis á xente que unha boa parrilla chea de churrasco.
Penso que de todas as festas do ano o magosto é a que máis simpatias desperta moi por encima do Nadal. Boa proba delo é que a moita xente as luces do Nadal , as panxoliñas e todo ese ambiente entristecena. Sen embargo non se coñecen casos de xente á que lles poña triste o chourizo asado , as castañas ou o lacón.
O sábado foi un día de moitas risas , de reencontros e de primeiras veces , pero sobre todo foi un día cun fondo pouso a amizade. Non puido estar todo o mundo e quedaron sen vir alguns amigos pero entre uns e outros xuntámonos 19 persoas a carón do lume e o xantar.
Coma sempre sobrou comida pra outros 19 nunha longuisima mesa baixo un triste sol de outono.
De asar a carne encargouse Victor (que pra iso foi medallista en churrascos ) coa axuda de Roberto.
Unhas cousas tiveron máis éxito ca outras. Así por exemplo a trenza de froitos secos que trouxo Espe pasou coma un lóstrego pola mesa e a min non me diu tempo a probala. Sen embargo as castañas esmoreceron nas brasas sen que ninguen as extranase.
Para a posteridade quedará o bocadillo de chourizos criollos que fixo Carlos e que canto máis o miro máis me lembro dos que nos facían comer as nosas nais cando éramos nenos fai mil anos.
O fin de festa , xa na noitiña , puxoo un xoguete infantil que trouxo Serafín e que nos fixo rir e berrar a partes iguais. A tensión e o asombro resúmense nesta foto.
A verdade é que a vida tería que ser sempre así , coma un sábado de outono cheo de amigos.