miércoles, 26 de diciembre de 2007

Casualidades

A vida está chea de extranas casualidades que trenzan os nosos camiños con fios imaxinarios. Estes días de festa e exceso trouxeron duas ben curiosas relacionadas con obxetos perdidos e atopados de novo.
O domingo atopei tirado no chan dun aparcamento , no medio da oscuridade e xa algo pisado por os coches , un broche que duas horas antes perdera María. Pero a cousa non remata aiquí. Ó día seguinte , xa na noiteboa , ó pé da acera frente a nosa casa , vin tirado un tubiño deses brillo de labios e antes de collelo sinaleillo a María . Caéralle a ela unhas horas antes , cando Quique a trouxo á casa.
Algunhas cousas resístense a abandoar a nosa grata compaña.

viernes, 21 de diciembre de 2007

Grasa.

Un extrano cartel apareceu onte pola tarde pegado no cristal do noso portal. Como queira que o velcro xa non é capaz de disuadir os que agardan o autobús de que se senten na entrada do edificio , algunha veciña decidiu por fin a este atropello. Obviamente ninguen engrasou a cinta de velcro e trátase únicamente dunha ameaza un tanto absurda. Manchas a parte o único que conseguirían sería esvarar e deixar a cadeira ou os dentes postizos chantados na acera. Cruela DeVil vive aiquí.

miércoles, 19 de diciembre de 2007

Lotería.

Dende uns días a esta parte , cando saio da casa as sete e media da maña co actimel na man , non podo evitar preguntarme como mudaría a nosa vida se saise premiado na lotería algún dos números que temos no corcho da entrada , xunto cos vales de desconto do Mercadona e un ticket da tintorería . En principio non teño que traballar o día do sorteo así que ofreceríame voluntario para sair no telexornal en bata de casa e coas zapatillas novas , descorchando unha botella de champán , ensinando o décimo á cámara e abrazando ós outros premiados. Bueno , eso sería se me toca o gordo , claro . Se me cae a pedrea quedo na casa.
E se toca , se toca tería que seguir collendo o actimel todas as mañas á mesma hora pero mercaría un trailer de pelotas de ténis para Jana .


martes, 18 de diciembre de 2007

Frases do día.

Seguindo co tema do frío , hoxe a modo de exercicio de campo , recollín unha escolma de frases célebres escoitadas na miña oficina:
  • "Fai un frío que nin a Virgen ". Celso Joga , ateo.
  • "Non está bo tempo nin para a matanza , con tanto frío non arranca o sal". Flora Castro , ama de casa e científica.
  • "Non se para co frío" . Manuel Pousa , xubilado que veu as oito e media en bicicleta dende Morgade a cobrar a paga.
  • "Teño os pés coma a neve". Non será de blancos señora Pura.
  • "Rebentoume o contador da auga co xeo" . Veciño anónimo de Piñeira Seca.
  • "Este ano queimou todo a xeada , non queda nin pra facer un caldiño". Manuela Soto , adicta ó cocido que pensa que a pizza so se come en Italia.
  • "Fai menos frío que onte" . Coro de voces.
  • "Marcaba o termómetro do ambulatorio tres baixo cero" . Margarita Ramos , de profesión: sus achaques.
  • "Cando saín da casa puña o coche - 14 grados" . Delfín Fernandez . Cambia de coche Delfín , a ver se ademáis do termometro van estar jodidos os frenos e temos un disgusto.
  • "A sensación térmica é de polo menos seis baixo cero". Encarnación Romero . ¿Sensación térmica?. Frío , o que fai é moito frío . A ver se vemos menos televisión.
  • "Fai un frio negro" José Cerdeiro , palista e poeta.
  • "Neste momento se doblo unha orella párteme" . Pablo Mato , interventor da oficina e aspirante a rei da comedia.
E así transcurre a vida nunha pequena vila do interior de Galiza , pechada durante o inverno por un anel de neboa que transtorna os cerebros e fai que non se lle colla o punto ó sal nos xamóns. Se non é pra tolear , que baixe Deus e o vexa.

lunes, 17 de diciembre de 2007

Marques da trapallada.

Terrorífico conxunto , seino.

Hoxe pola tarde fun cambiar unha camiseta que me regalaran por unha dunha talla máis pequena e fun co ticket dun pixama que aínda por riba non era de esa cadea de tendas. Agardo que a dependienta de Springfield non teña un blog.

Fresco

O que máis me desagrada do terrible frio que fai nesta aldea pataqueira é o feito de que a xente este obsesionada con el. Non entra na oficina un so cliente que non diga algo: que si non se paraba pola mañá , que si cando saíron ó tarreo estaba todo como nevado , que si foron as berzas pro carallo coa xeada... E eu miro pra eles , xubilados a maior parte , ociosos todos e pregúntome ¿pero onde iredes vos ás sete da mañá? Non será igual ir cobrar a pensión ás doce do mediodía , cando campa un solciño que da gusto .
O mundo é inxusto . Eu devezo por quedar na camiña e apuro tanto o sono que convirto o almorzo nunha cronometrada . E estes pasmóns a saltar da cama con este frio cando aínda non puxeron nin as farolas. Agora que vendo algún dos gañans tampouco estou seguro se aguantaría moito no colchón.

domingo, 16 de diciembre de 2007

Cumpleanos

Ainda que ben sei que a Carol non lle fará moita gracia ver esta foto publicada , teño que dicir que foi un dos momentos máis divertidos do cumpleanos. Ela e máis María fixeron parella ó futbolín e perderon por un claro 9-0 ante Carlos e Quique , que se amosaron intratables durante todo o xogo. Pediron clemencia pero ninguen quixo romper cunha tradición tan antiga como a de pasar por debaixo do futbolín. O malo é que o futbolín faise algo pequeno pra estas cousas.
Foi un cumpleanos moi divertido e con moitos momentos para o recordo así que en próximas entregas colgaremos fotos novas.
Houbo moitas ausencias pero a cousa resultou máis íntima igual de entretida. Calvelo abriu despois de moito tempo as suas portas o tivemos que facer un conxuro pra espantar os cinco grados baixo cero que había na rua.

Regalos


Recibir regalos é sempre moi divertido . Esta foto real sacada na nosa cociña hoxe pola tarde da testimonio delo. Non , non pensedes que duas persoas me regalaron dous pares de zapatillas de casa case idénticas . Pior aínda. Supoño que por culpa dunha dependienta despistada recibín envoltiñas na sua caixa duas zapatillas distintas e do mismo pé. Empezo os trinta e catro con dous pés esquerdos.

sábado, 15 de diciembre de 2007

viernes, 14 de diciembre de 2007

Desastre

Cando un convive con un can ten que asumir certas pequenas catástrofes cotidianas .
Jana ten feito moitas e moi diversas trasnadas. En Verin , cando era noviña rillou a esquina dun moble , lambeu e arañou unha parede , descuartizou un libro de poesía , comeu duas veces a correa de coiro , vomitou duas veces a correa de coiro , e mil cousas máis.
Se te esquecías a bolsa de basura antes de baixala ó contenedor , podíaas dar por feito que ó chegar estaría espallada por toda a casa. Nin que decir do que pasa se esqueces algo de comida ó seu alcance. Pero de todas as cousas que ten feito , a de hoxe , foi a que máis me doeu con moita diferencia.
Como nunca lle fixo moito aquel o doce , non lle din importancia a que quedara na mesa a tableta de turron Suchard. Cando cheguei á casa e a atopei tirada no medio do salón confirmouse que hoxe era un día horroroso. Xa viña eu comido do Banco cunha ración de pulpo no bandullo e pensándo únicamente no postre que me agardaba na casa , cando me atopei con ese fatídico panorama. A tableta xacía no chan inmobil , triste , e a medio comer. Confeso que eso foi o que máis me doeu. Se polo menos a rillara enteira aínda tiña un pase , pero deixala así a medias , co rica que estaba e co cariñosa que era , pareceume un sacrilexio.
Sinto que a foto sexa algo borrosa pero tremíame o pulso coa impresión.

martes, 11 de diciembre de 2007

Futbol


De todas as unidades de medida , a que máis me gusta é a de "campos de fútbol" . Cada vez que se queima un bosque ou se fai unha obra grande , para que a xente se faga unha idea da superficie din por exemplo: "equivalente a 250 campos de futbol" . E digo eu : donde puñetas hai 250 campos de futbol xuntos. Máis que nada para non ir nunca a un sitio así.
Para mostra un botón: di a Voz de Galicia nun delirante titular: "Una superficie equivalente a 16.000 campos de futbol sufre erosión grave" (77% da provincia de Pontevedra). Os meus coñecementos de matemáticas non dan para facer unha regla de tres que convirta hectáreas en estadios , pero xa fará falta unha boa calculadora . Como mínimo unha Casio desas que facían sumas de grados digo eu.
No fondo é moi divertido que se midan as cousas así . So sinto pena de que esto non se xeralice. Eu propoño cambiar tamén o kilogramo polas caixas de Foskitos. Así Jana por exemplo , en vez de pesar 17 kilos pesaría o equivalente a 46 caixas de Foskitos.

A zapatilla

Capital

Fin de semana de ponte en Madrid. Canto máis imos máis nos gusta non facer nada . As últimas veces xa non fumos visitar museos nin exposicións . Atopamos moito máis divertido pasear polas ruas na percura de cousas curiosas antes que facer longas colas para ver , rodeado de chinos , obras de arte coma quen consume flocos de millo. O arte vivo en Madrid está máis no mercado de Fuencarral que no Reina Sofía . O Museo do Prado con tanta publicidade convertiuse en Cortilandia . Mercamos libros e discos, vimos famosos de medio pelo , e pasamos moito frio.
Como paradas fixas fumos á Fnac e a Ikea. Na Fnac atopamos casualmente a Natalia (por aquelo de contradicir as leis da estadística) e en Ikea mercamos para Jana un peluche en forma de zapatilla de deporte que tivo un exitazo. Tanto é así que María xa o tivo que remendar por dúas veces . Pero de lonxe o que máis vimos foron chinolis. Nunha das ruas paralelas á Gran Via había tantas tendas con letreiros en chino que pensei que me sentara mal o Frenadol e viaxara no tempo. Mesmo nunha tenda fumos mercar salsa agridulce e a tendeira ó pedirllo puxo cara de china confundida e levounos a un estante cheo de bolsas de sal. Intentamos facernos entender e por fin atopámola pero alí había desde salsa de lagarto ata o Marca en chino.
Haberá que pida unha empanadilla de zorza en Pekín ? Viva a globalización.

domingo, 2 de diciembre de 2007

Pechado por obras


O outono chama con forza á nosa porta e na cidade fai un frío que rabea. Ata á pobre Jana dalle pereza sair da casa e provocou un pequeno incidente na galería que rematou cun xornal estrelándose repetidas veces contra o seu traseiro. En toda a fin de semana saimos o xusto e necesario pra visitar ás familias , recoller media empanada que nos esqueceramos onte , e tomar un cafeciño cos amigos . O frío voltanos menos sociables e vemos televisión coma se nos pagasen por elo . Unha extrana neboa vai e ven facendo desaparecer a outra ribeira do Miño engulindo a cidade mentras a nosa rua está pechada por obras .Unhas inmensas máquinas estan a repoñer o asfalto. Brigadas de obreiros portugueses nos separan do mundo .
O sabado mercamos un xogo novo para a DS e María enganchouse a el rápidamente. É un xogo ben sencilliño deses de pasar pantallas , saltar e coller monedas pero pasamos moi ben o rato no sofá. A vida , cando quere , pode ser ben simple.