O outro día deixaron unha pequena probeta na porta da nosa casa co que semellaba unha enquisa sobre a calidade da auga que bebemos . Inocentemente cubrimos o papeliño e enchimos o tubiño con agua do grifo no que resultou ser o xesto máis desafortunado da semana. Ó día seguinte chamounos unha comercial pedíndonos "media horita de vuestro tiempo". Aceptamos de mala gana e o xoves despois de xantar plantouse na casa unha muller enorme , moi faladeira e que ó momento fixo boas migas con Jana.
Puxo a funcionar os seus trebellos e como se viñese a tomar un cafeciño con nos , empezou a charlar de todo canto lle viña á cachola.
Despois dunha exposición detallada de canta enfermidade no mundo hai , e da estreita relación entre estas e a calidade das augas , pasou a facer experimentos na nosa cociña co
quimicefa que traía no maletín: mediu o cloro e a conductividade da auga , desmontou o filtro do grifo do fregadeiros , insultou á nosa xarra
Brita , fixo unha electolisis cun aparto de andar por casa co que descompuxo a auga e sacou roña a cascoporro , e ata lle diu tempo de fregarnos un coitelo e un garfo. A cousa parecía que non ía rematar nunca e cando viu que eu lle metia presa e a venta non tiña visos de materializarse , mudou de faciana e de
estilo. O que ata o momento foran amabilidade e empatía se convertiron en agresividade e mala educación.
Bueno , a todo isto , non dixen que o dichoso purificador costaba a nada despreciable cifra de 2.180 € se o mercabamos no momento , se non 2.680€
O momento máis tenso foi cando , xa fartos de tanto oir falar da malaria , de cañerías que filtran , de choiva ácida e ata de nenos mortos por bañarse en piscinas con cloro , eu lle dixen claramente que non ía tomar unha decisión así , sen pensala , e que non me importaba perder o fantástico desconto de 500€ .
"yo este tipo de cosas las pienso antes de tomar una decisión , no me gusta precipitarme" dixen eu , ó que ela me respondeu
"el pienso es para los animales , por lo menos en mi pueblo". Aiquí rematou a exposición e venta . Fíxose un longuísimo e tenso silencio e ela ofreceuse a baixar a fumar un cigarro á rua mentres nos decidíamos. Como lle dixen que NON optou por chamar ó seu xefe dende o noso salón para que nos a puidesmos escoitar:
-
Sí , sí , a María le gusta pero Antonio dice que tienen otras prioridades. Ya les digo yo ¿que mayor prioridad puede haber que la salud? ( a miña prioridae era pola fora da casa a ela)
-
Ya les digo :si quereis beber esta porquería. (sinalando para o vaso con auga descomposta)-
Los padres de María la tienen y están muy contentos pero como ellos son jóvenes no piensan en la salud.
Foise case sen despedirse despois de intentar convencernos das bondades da financiación do trasto ese e , por un momento pensei que lle ía mandar unha patada ó arbol de Nadal pero non se atreveu.
Agora faime gracia pensalo pero no momento houbera preferido a certeza dunha pedra no ril por beber auga do grifo á posibilidade de ter que aguantala a ela dez minutos máis.
Sintoo polos vendedores presentes e futuros pero á miña casa non entra niguen máis así venda a salvación eterna.
O sábado foi un dia moi divertido e accidentado. Como ben di María nos non sabemos facer nada de maneira sinxela. Xa facía máis dun mes que non subíamos a Tamallancos e aproveitando que se celebraba o cumpleanos de Victor decidimos ir unha miga antes pra dar unha voltiña pola finca. Facía tan boa tarde que non puiden resistir a tentación e saquei a pasear o Mercedes clásico. Encendeu coma un reloxo e , ó máis puro estilo emigrantes retornados , dimos un paseo polas pistas e polo polígono industrial. Ata aí moi ben a cousa . O malo foi á hora de gardalo. Quixen metelo marcha atrás no garaxe e entre que xirei e busquei o pedal do freno de man , atugouse o coche na terra. Os case cinco metros de limousine quedaron atascados e non saían nin pra adiante nin para atrás. Fixemos un par de intentos de movelo e nada.Xa me vía eu chamando a un tractor para que nos arrastrase. 
