Estou a pasar tres días en Madrid por razóns de traballo. Tres días de desconexión forzosa marcados polo madrugón do luns e pola pereza de este tipo de viaxes .
Ó rematar a primeira xornada saín coma un foguete do hotel cruzándome aínda con compañeiros traxeados na porta apurando ás conversas cun pitillo na man , e sumerxinme de cheo na cidade pola primeira boca de metro que atopei.
De todos os metros que teño coñecido , e xa van uns cantos , o de Madrid é de longo o menos semellante á cidade pola que circula. Non sei se so me pasa a min ( agardo que sí ) , pero teño a extrana sensación de que son , por dicilo de algunha maneira , xentes distintas as que circulan pola superficie e polo subsolo . Eso fai que me sinta como un extrano nunha foto fixa na que todo o mundo mira para o chan en silencio e semella estar arrastrando un pesado cargamento de preocupacións. Hoxe , sen ir máis lonxe , atopei unha pintada nun luminoso avariado que dicía en grandes letras negras :"animo". Vaia , pensei , non se pode dicir máis con menos.
A cidade desprendía unha calor mesta e á superficie na percura de osixeno pola estación de Sol , no medio dunha explosión de xente , ruido e luz . Por pura inercia achegueime á Fnac a mercar un par de libros e apañei para a Apoutega un comic de Liniers . Case na porta da tenda un fakir anunciaba a berros o seu espectáculo en competencia con músicos de rua , estatuas vivintes , vendedores de rosas na percura de enamorados , comerciantes ambulantes de medicinas e artistas varios. Non me parei xa que é ben sabido que eu non valio pra estas cousas , pero diume tempo de ver que no cartel co que se anunciaba , saía unha foto del cun taladro nun ollo. Mi madriña pensei , haiche choios ben ben fodidos. A cidade , nas ruas que rodean a Praza Maior , semella unha arañeira , unha trampa para turistas incautos na que o luxo e a miseria comparte estrada.
Puxen rumbo ó hotel e fun dando un longo paseo. Non sei a razón pero sentín magoa e unha certa nostalxia dun lugar no que xa dificilmente vivirei , e polo que me vexo atraido coma unha polilla pola luz .
Ceei en soidade no restaurante dunha cadea americana na rua de Alcalá .Un local totalmente estandarizado , cunha falsa familiaridade , poboado de xentes extranas que me facían lembrar ós falcons da noite de Hopper. Ó meu carón dous mozos discutían , facendo garavatos no manteliño de papel , a formulación química dos biocarburantes , cando entrou no local un homiño de pelo longo empapado en suor que semellaba entrar nun bar de Terranova fuxindo da tempestade . Fixose un espeso silencio e veu directamente cara min portando na man un libro que calculei sería polo menos a Biblia. Por un intre pensei que ía sentar na miña mesa pero afortunadamente virou no último segundo e sentou na mesa baleira que había á miña dereita. Co susto case se me afoga unha patata na salsa alioli. Para a miña sorpresa o libro non era un texto sagrado ou eso creo . Era o " Calendario Marino 2008 de Agostini" , eso si , en edición de luxo. O home chamou á camareira , pediulle dous zumos de laranxa , e comezou a sua lectura coma se estivese no salón da sua casa.
Cando saín anoitecera totalmente e os meus plan iniciais de voltar cruzando o Retiro quedaron en nada , xa que a esa hora o parque tiña un aire de animal durmido que me pareceu extranamente inquietante.
Hoxe un cliente disgustado porque non lle funcionou unha tarxeta que levaba caducada dende novembro contoume mentres lle solicitaba unha nova, que o caixeiro automático lle diu a seguinte mensaxe.
Cada vez que o collo me fago a mesma pregunta. Para qué puñetas servirá este coitelo que mercamos en Ikea hai xa un par de anos. Ten o fio curvado a modo de fouce , os dentes de serra e é máis ben pequenote. Por máis que o miro non o atopo práctico para nada. Se vas cortar o pan faise pequeno e toca no mantel antes de chegar ó fondo da barra. Para podar está claro que non é , que non sei se podarán moito os suecos pero o fio ten que ser limpo. Non é pra nenos xa que corta bastante ben. Para cortar ou untar queixo tampouco serve a non ser que o empregues do revés... Se alguén sabe pra que se emprega invitámolo a cear .
Agochada da choiva , no pe dun cabaceiro , atopamos garabateada esta simpática anotación. Moito mudou o mundo en 25 anos. Supoño que os nenos de Picornio , caso de que quede algún , pasarán as tardes coa Play Station e non tanguendo á facenda . A verdade é que non estou moi seguro de se é un sinal de progreso ou de atraso . Cada un que saque as suas conclusións.
Hai que recoñecelo , dende que abriron o Outlet de Adolfo Dominguez en Allariz , o pobo ten un aire distinto , non sei , como máis moderno.
Estamos a facer un pequeno traballo xuntos. Un deses proxectos que seguramente queden en nada pero que manteñen a miña cabeciña ocupada . Hai uns días , paseando por Calvelo , quedamos impresionados pola rapidez con que se están a destruir as vellas aldeas e con elas a nosa arquitectura popular , e dicidimos traballar un pouco sobre eso. Así , armados de cámara de fotos , percorremos ó longo destas tardes de primaveira unha morea de pequenos pobos na percura de pegadas dun mundo en retirada. É fascinante a cantidade de cousas fermosas que se poden atopar , e sobre todo da extrana forma na que conviven modernidade e tradición. Galicia , a pesar de todos os esforzos que facemos para evitalo , segue sendo un lugar maravilloso.
