House

Onte case sen pretendelo escoitei este curioso relato de boca dun hosteleiro limiano.

Veño de enterrar un cliente ...(inxeniosa metáfora). Sentino moito porque era o mellor que tiña. (nótase o gran corazón), Quedábase sempre ata as tres e as catro da mañá tomando cubatas (o que se di un tio sano).
Non somos nada (eso si), aínda onte estabamos a falar sobre a crisis económica e o problema da vivienda(o máis normal ás catro da mañá ) e dixome : "o panteón é a vivienda máis cara que hai por metro cuadrado , pero tamén é a máis barata . Non tes que pagar auga nin luz nin hipoteca e é onde máis tempo botas." (...)e unhas horas máis tarde ala foi.
A historia a falta de confirmación oficial non ten desperdicio. O pobre home cando viña de volta da esmorga , diulle un derrame cerebral no descansillo da escaleira e caiu , pero como ía cheo como un piollo pensaron que estaba inconsciente do golpe e enviáronno de volta pra casa. Pola mañá ó ver que non espertaba seica o médico tentou reanimalo con dous sopapos que non foron de gran axuda.

Saw IV

Nesta casa dende hai moito tempo desenrolamos un curioso gusto polas películas de terror pero hai certos pratos que ainda se nos atragantan.
Onte fixemos o primeiro intento de ver Saw IV pero foi imposible e so aguantamos dez minutos de pura incomodidade facendo yoga no sofá. Alí non había Deus que atopase postura e mentras eu miraba a tele por riba do xornal , María non paraba de porlle pegas a un asesino que xa estaba morto, e preguntándose ó mesmo tempo, se ten sentido pasalo mal gratis.
Cando xa ían alá unha autopsia , tres mortos e unha muller á que estaban a piques de cortarlle o pelo con cabeza incluida , decidimos cortar.
Definitivamente gustannos máis os asesinos brutos pero previsibles. Eu , se teño que escoller , prefiro correr diante dun home cunha machada ou unha serra eléctrica na man , que loitar contra outro que pasou quince días facendo os planos , indo polas piezas ó Bricoking , e explicandolle ó torneiro fresador por onde ten que soldar, para ó final facer unha máquina infernal a partir dunha seleccionadora de patacas marca Maturana.
Unha cousa é ser malo porque andas queimado co mundo , que non é xustificable pero podo chegar a entendelo ,e outra moi distinta ser o que a miña nai definiría como un atravesado.
Como ben dicía un amigo do instituto , hai que ir morrendo , pero sen pasarse.

Cacofonía

Hoxe un homiño ó que por certo lle teño moito aprecio contoume unha historia un tanto extrana.
Estábamos a falar do importante que é conservarse e rosmando do paso dos anos cando el me dixo:

_ Mira , eu neso dos curas xa non creo nada . O outro día morreu o cura de San Pedro e seica lle deixou todo ós ricos en vez de deixarllo ós pobres. (...) Tiñache moito capital e deixoullo a unha empresa que teñen e que se chama Apurdeus. ¿non a coñeces? (..) Contoumo unha alí do pueblo que sabía moito do asunto.

_ Pois ... non , creo que non a coñezo.

_ Tenche a sede en Bilbao . Apurdeus creo que se chama , é moi famosa , tela que coñecer : Apurdeus.

Non foi ata un pouco despóis , cando volveu de segundas o home a confirmarme como se chamaba a famosa empresa de Bilbao cando caín : Opus Dei.
Eu,como se soe dicir son de ciencias, e non sei moi ben se esto é síncopa , metaplasmo ou rotacismo , pero aiquí algún fenómeno lingüistico foi elevado á máxima potencia.

Un día nas carreiras

O sábado tocaba concentración de Minis . Xa o ano pasado participara indo dende Ourense co meu sobriño Gonzalo pero tiveramos que voltar cedo porque a Carolina non se lle ocurriu mellor cousa que por ese mesmo día o seu casorio .

Foi un día longo pero moi divertido. María e máis eu arrancamos cedo cara Vigo onde nos reunimos cos demáis participantes e de alí fumos en caravana ata Caldas para logo seguir ruta a Silleda.

Alí recollimos a Pablo e xantamos todos xuntos no concesionario que a Mini ten ás aforas da vila. Despóis da sobremesa saimos en procesión cara ese monumento ó absurdo que é o recinto ferial e comezaron as actividades.
Nos estabamos anotados nos karts pero tamén había paseos en cabalo , buggies e paintball. Como nestas cousas non é moi bo ir de primeiros agardamos á segunda tandada.

Puxéronnos na cachucha unha redecilla das que teñen as mozas que cortan o choped no Mercadona , e un casco que no meu caso era tres tallas máis pequeno que a miña cabeza. En caso de accidente non habería problema xa que non mo darían quitado sin unha serra eléctrica. Na primeira tirada a cousa non foi de todo mal . A Pablo tardou en arrancarlle o coche e eu adiantei a un par de choulos nas dúas primeiras curvas. Ese foi o principio e o fin da miña carreira como piloto de Karts . Pasei cinco minutos dando voltas en solitario e so me adiantaron contra o final cando fixen un trompo e quedei mirando para Lalín.
O malo foi o segundo intento ... Eu xa na parrilla de saída decateime de que estaba rodeado de mozos en plena floración hormonal enfundados en camisetas elásticas que debían ser do irmán pequeno de algún deles. A pinta era de que o ximnasio e as manualidades non abondaban para queimar tanta enerxía. Tamén me decatei de que nin o número 1 que lucía o meu coche , nin as miñas canas ían infundar moito respeto.
Por un principio de prudencia deixei pasar ós máis ansiosos e arranquei ó fondo como o faría o coche médico na Formula 1. Non valeu de nadiña. Dúas voltas máis tarde xa os tiña a todos na chepa... Algún chegou a adiantarme acenando cunha man ó máis puro estilo cowboy , saudando a un público estupefacto. Mesmo houbo un intre no que me adiantaron dous a un tempo , cada un por seu lado , e eu para non ser menos rematei tan florida maniobra cun trompo que deixou o meu coche mirando de novo para Lalín. Menos mal que non quedou constancia gráfica de ese momento ( que se sepa claro). Eu non sei se non me dou maña ou se o meu coche gastaba normal en lugar de super pero o que menos me doblou fixoo un par de veces. Vivir para ver.

Pedra , papel , tixeira.

De un tempo a esta parte teño por costume descargar e escoitar uns podcasts que baixo dende a páxina do Times , máis que nada por ver de practicar algo o inglés. É unha serie que se chama : Only in New York , e son historias que como eles din , so poderían suceder en New York.
Sen ánimo de copiar formatos nin de facer competencia , dame magoa que a calidade das historias que suceden en Xinzo sexan cando menos semellante por non dicir mellores que ás da Gran Mazá. Semella que ,polo menos nese aspecto , a teoría de Carlo M Cipolla sobre a estupidez humana e o feito de que esta é unha constante universal, non se cumple nesta comarca , que na práctica resulta ser unha superpotencia .
Fai hoxe unha semana por por un exemplo diuse un caso de autoagresión co que moi ben podería encher un podcast de Only in Xinzo.
Resulta que un neno de tan so sete anos , fillo dunha protagonista involuntaria do noso blog en posts anteriores por unha tirada de dentes , fixo o venres pasado un curioso experimento . Lanzou ó aire unha pedra (vaite ti a saber de que tamaño ) e quedou debaixo pra ver como caía.
O resultado do experimento non plantexa as dúbidas do acelerador de partículas que tanto saiu na tele estes días, pero os resultados foron cando menos asombrosos: catorce puntos de sutura , afundimento de craneo e conmoción cerebral. Seica o oso frontal escachou en forma de mosaico...
Pero non sufrades que o neno xa está para outra. Non empezará no cole ata o Nadal e vai acabar coñecendo de memoria os pasillos do Hospital pero cando sexa grandiño e ande ás mozas poderá contar unha abraiante historia e dar fe cunha linda cicatriz.

O que eu vos diga : Only in Xinzo.

Historias do Kronen

Poucos días antes das vacacións , un homiño moi coñecido na Limia pola sua mala sorte veu pola oficina para tentar pagar multa.
O relato que sígue é a explicación dos feitos que moi amablemente nos brindou.

"Agarráronme os gorilas. Eso foi algún do pobo que non me quere ben (...) Eu escapei pero eles viñeron detrás e colléronme na glorieta . Eso que eu din ferro... , puxen o coche a cento trinta, pero cando fixeron sonar a música parei. Subíronme no furgón e , carallo ,alí dan tiquet..(...) Cando rematei de soplar na máquina o cabo díxome: No se como se tiene usted en pie , está totalmente borracho.(...) Seica din máis do triple do que se pode dar. Quixen volver á casa no coche pero non me deixaron. (...) Entón levaime no furgón a Xinzo que aiquí non podo quedar.
Volvéronme subir no coche e cando viñamos pola recta díxenlles: sabédes o que vos digo ..., cando me vexa chegar así a muller vaime matar así que mellor deixadesme no Scala."

Imposible condensar mellor tan curiosa vivencia. A transcripción da conversa ben servía para para un comentario de texto deses que facíamos no instituto na preparación do selectivo. Se me apurades vale mesmo como acertixo para buscar sinónimos de palabras como garda civil , sirena , multa , ou puticlub.

O que hai de verdade na historia supoño que nunca o saberemos , pero o que rezaba o parte de denuncia da Garda Civil e que eu puiden ler dicía textualmente: el conductor presentaba alitosis , hablar balbuceante , enrojecimiento facial , descoordinación , movimientos erráticos y signos evidentes de embriaguez , además de un mostrar una clara falta de respeto por la autoridad.

Mal sabían os corpos de seguridade que , non sendo pola embriaguez , o homiño xa se ergue así todas as mañás.

Vacacións

Definitivamente hoxe é un día tan bo coma outro calquera para dar por rematadas as vacacións do noso blog. A verdade é que o mundo non mudou gran cousa nestes tres meses tan longos pero non deixaron de pasar cousas curiosas e divertidas.
Houbo maioría de días felices, viaxes ,encontros imposibles e mesmo algúnha festa que ben tería merecido un o dous posts.
De algúnhas historias de Xinzo que quedaron no aire darei conta porque penso que paga a pena saber o final , e tentarei facer memoria de outras que non veñen máis que a dar fe do fascinante universo que rodea este pobo nacido a partir dunha lagoa.
Arrancamos