sábado, 29 de noviembre de 2008

Branco



O que máis me gusta da neve neste país é que , como si soupese que a agardamos para xogar con ela , sempre ven en fin de semana.
Hoxe o que na cidade era un día frio , chuvioso e gris , tanto na aldea terremota como en Calvelo era unha fermosísima nevada. Non direi que foi un placer ir a traballar porque o máis selecto da fauna invernal veu de visita á oficina pelexando contra os elementos , pero si pagou a pena ir para ver nevar así. Coa autoestrada parcialmente cortada e o asfalto como unha pista de patinaxe , volvín cedo para a casa.
Despois , algo máis preparados subimos a Calvelo para disfrutar da paisaxe , sorrir e correr como nenos pequenos.

jueves, 27 de noviembre de 2008

Café na trincheira


Hoxe era feira na aldea gala , e como todos os días de feira , a vila encheuse de xente curiosa que en lugar de baixar no Castromil parecen ter saido dun tunel do tempo. Por todas partes pasean homes e mulleres vestidos de luto que veñen á feira dende os pobos da periferia a comer o pulpo , mercar fouces ou sementes e cobrar a pensión. De un tempo a esta parte as feiras non valen gran cousa porque o autobús pasa tan cedo polos pobos , que algúns veciños teñen que ir á parada de víspera e agardar ó frio . Ademáis , como xa case non queda gando , se non che interesan os conxuntos de roupa interior chinesa , os chandals e os reloxos de imitación, non hai moito que ver.
Fun a almorzar cedo por se o día se complicaba e sen pretendelo puiden asistir a un curioso espectáculo.
Sentado no centro da cafetería había un home sen maís compañía que unha copa de licor , que falaba a berros con palabras que se desordeaban nalgun punto antes de sair da súa cabeza . A súa voz semellaba o zumbido ronco dun cañón de aire , como se estivese a masticar unha maldición . Ninguén reparaba na súa presencia e el estaba ríxido e serio , coa ollada moito máis alá da cristaleira. Vestía un enorme abrigo marrón , forrado en pel de mamut e unha gorra de aviador , desas que teñen orelleiras que se enganchan na coronilla , e que cargaba unha roña con vida propia. O home non calaba a pesar do pouco interes do público.
Cada pouco collía folgos e os recordos saían disparados da súa boca como nenos por un tobogán , un tras outro , nunha serpentina sen fin. Co barullo da cafetería non se lle entendía moito pero naquela mesa de mármore branco estaba a librarse unha feroz batalla. Nos quince minutos que alí estiven desfilaron enfermeiras ,feridos , tanques ,monxas , balas , sarxentos e frio , moito frío .
No bar non paraba de entrar e saír xente e o homiño cada vez berraba máis , non sei se porque os recordos chegaban á sua desordeada memoria con máis forza ou porque o pobre tiña a necesidade de que o mundo o escoitase .
Houbo un momento no que elevou tanto a voz que todo o local calou a un tempo como se nalgunha parte alguén rompese un espello. O soldado , asustado polas suas propias palabras , e ó ver que todo o mundo estaba pendiente del tranquilizou á audiencia dicindo:
"pero nunca me pasou nada"
Pouco a pouco volvimos ós nosos cafés e tras unha pausa pra coller aire arrancou de novo a súa particular máquina de contar historias .
Como xa a cousa non daba máis de si e o regulador de volúmen estaba claramente estropeado , a dona da cafetería acercouse a el con intención de apagalo. Puxose ó seu lado adiviñando unha certa sordeira e faloulle no oído como que fala para o máis profundo dunha cova.

- Mire , tiene usted que marcharse que vamos a cerrar.
- Van a pechar ?
- Si , vamos a cerrar.
- Xa abriron as tiendas?
- Si , xa está todo aberto (...)


Eu apurei o meu café ben cargadiño e aínda quedei un par de minutos matinando nos extranos camiños da loucura e a soidade.
Cando saín á rua a nevoa marchara , e un sol tristeiro de inverno libraba temén a súa particular batalla co frío de Xinzo. E alí , no medio da praza , quieto como unha estatua , un home que nunca voltou da guerra , explicaba a berros como saiu vivo dunha explosión na trincheira a dous africanos que estendían sen moita fe o seu cargamento de bolsos e cinturóns .

miércoles, 26 de noviembre de 2008

Xestur


Non se fala de outra cousa nesta aldea terremota. Seica o rapaz da Caixa marcha pra Xestur a ocupar un cargo "político" que eu non acerto a comprender.
No que vai de semana pasa dunha ducia de persoas os que tentaron explicarmo sen éxito , así que convoco ós lectores de este blog a adiviñar o posto que vai ocupar o mozo.
Estas son as características tal e como a min mas relataron os lugareños
  1. Sueldazo da hostia.
  2. Coche con "chofre". Si , chofre. ¿...? Cando o oín non daba crédito.
  3. Vai estar mentres estén estes no poder e logo terá que marchar como todos.
  4. Seica non ten que facer nada pero ten moita resposabilidade. (o que se di un cargo político de libro).
  5. Entre dietas , pitos e flautas , pasa dos once mil euros ó mes , así que pediu unha excelencia na caixa.
Director da banda de música de Xestur pode ser unha opción pero non estou moi seguro de que exista. Eu xa se sabe que non son moito de verbenas...

domingo, 16 de noviembre de 2008

jueves, 13 de noviembre de 2008

Anuncio

Santo ceo ... teño visto pelis de terror que daban menos medo que este anuncio. Agardo que os anacos de papel que faltan sexan un truco para facer pensar a algunha "quica" se xa antes outras se interesaran pola "aBitacion" .Con semellante caseira , e empezando o teléfono por 666 , é como para andarse con coidado.

martes, 11 de noviembre de 2008

Inflacción


E logo din que a vida subiu unha barbaridade co euro... Eso será nas capitais porque en Xinzo non fai a comunión o que non quere.

lunes, 10 de noviembre de 2008

Cousas da idade.


Esta fin de semana tres parellas de amigos anunciáronnos que ían ter un neniño. Así , sen máis , tres dun viaxe. Unha delas foi o meu irmán Eduardo e a sua muller Bárbara o que me convertirá de novo en tio , dándolle unha volta enteira ó noso reloxo biolóxico...
A cousa diume moito que matinar e a verdade é que o venres costoume coller o sono. Puxenme a ver a tele e nun dos canles puñan a enésima reposición de "Depredador II" . Alguén estará xa a pensar que ten que ver esto cos embarazos . Pois si , si que ten que ver, e moito.
O caso é que enganchei a película xa pola metade , xusto no momento no que esa especie de mostruo feito con corpo de home , cabeza de xabarín , caparazón de nécora e rastas de Bob Marley , entraba nun vagón de metro , e comezaba a picar xente coma se fose zorza pros chourizos. O bicho andaba ó seu corta por aiquí e esmaga por alá , cando de pronto á hora de tronzar a unha muller policía , detense, faille unha radiografía , é ó decatarse de que estaba embarazada non a mata , senón que a tira a un lado. Como quen di volve a botar a troita ó rio...
Eu , no medio de tanta confusión pensei: Meu Deus , se agora viñese o depredador ese ó barrio da Ponte , nos seguro que pasaríamos a ser recheo para morcillas de cebola . Como non nos dise por meter a Jana por debaixo do xersei íamos aviados.
Tres embarazadas , duas con nenos recén nacidos , outras parellas tentando telos... Non saberán estes algo que nos non sabemos? Agardo que non.
En fin , noraboa ós premiados.

Untos

A semana pasada unha clienta moi salada , desas que veñen a diario á oficina , diume unha explicación pseudocientífica sobre o problema da obesidade na comarca da Límia , que paga a pena compartir neste blog.
Seica a ausencia de "tipos finos" na zona non é unha característica xenética especial , senon a suma de dous factores ben diferenciados : tractores e cocidos.
A cousa ben sendo así : " Os homes en canto casan , bótanse ó cocido e ensanchan coma porcos , e logo de andar nos tractores os corpos defórmanse".
A que mo contou por suposto era de tipo ancho pero o seu caso é diferente porque ela puxose así co embarzo ( o neno xa ten doce anos , pero a grasa é o que ten , que é moi cariñosa) e toma corticoides.
O que ten que ser o non vai máis é a suma de tractor + cocido + corticoides.
En fin , que despois de oir esta fin de semana que unha directora de cine francesa fixo un documental sobre a bata cruzada galega , brindo desinteresadamente este amplo campo de estudo para canto científico esté interesado nel. Non pido nin sair nos agradecementos .

jueves, 6 de noviembre de 2008

Indicios

Meditei moito sobre se sería boa idea rescatar para este blog aquela vella historia do roubo e o polígrafo que nos tivera en vilo alá polo mes de xuño , e non estaba seguro de colgar este post porque naturalmente non houbo un final feliz. Semella claro que algunhas sementes son capaces de prender ata no formigón e a desconfianza é unha delas.
Un dos socios , o único que afirmara estar desperto ás oito da mañá do día de autos , foi formalmente acusado polos seus compañeiros. Esta vez non se cumpliu aquel dito de que a quen madruga Deus o axuda e máis lle valía quedar na cama vendo as reposición do coche fantástico como fai todo o mundo.
Ningunha proba e unha manchea de pequenos indicios situarono ó borde do abismo e cunha marca difícil de borrar.
En fin , que o pobre home , inocente ou non , non xestionou moi ben que se diga a situación , e cada paso que diu dende o día do roubo , foi interpretado polos compañeiros como unha proba da súa culpabilidade.
Por razóns profesionais tiven que escoitar ambas versións e xuntas dan para facer un catálogo de cousas a non facer despois dun roubo
  1. Nunca , repito , nunca lle pidas a un amigo Garda Civíl , que se preste a facerche de coartada.
  2. Tampouco saques antes de enfrentarte ó polígrafo , uns consellos tirados de internet sobre cómo enganar á máquina , e se o fas , non llo ensines ós demáis nin o deixes na oficina. Pode que con esto os convenzas de que se pode enganar ó ordenador pero dende logo non irá na túa axuda.
  3. Se te acusan e decides que así non paga a pena seguir na empresa , non negocies á baixa a indemnización que che terían que dar.
  4. Xa metidos no fregado do polígrafo , cando te entrevisten , non te esquezas de pestanexar. Seica falar de máis e quedarse encasquillado sen pestanexar é como firmar unha sentencia de culpabilidade.
  5. Se na empresa se fala de mallar no ladrón , ti non te achiques e di que te ofreces para traer os estadullos da casa. Moito interés en pasar páxina é sinónimo de pouco interés en atopar ó culpable.
  6. Non deixes que che comuniquen o despido nunha pizzería , porque hai moito barullo e ás veces non se entende moi ben o que se fala.
  7. Como queira que o roubo foi de diñeiro , non te excuses decíndo que precisamente eso a ti é o que che sobra.
  8. Pensa antes de falar.
Agora , cabezotas como son os desta aldea terremota , non están dispostos a deixar pasar a ocasión e van de cabeza a un xuicio que promete sentar xurisprudencia na historia do absurdo. Xa metidos no medio e postos a gastar en polígrafos , e avogados , rentabilizalo facendo dano.
A sentencia está clara " se no xuicio non sales culpable non é porque non foras ti , senon porque non o podemos demostrar" . Lóxica pura, vaia.

lunes, 3 de noviembre de 2008

Olelas

Sete días xustos despois de estar ceando nun 5 estrelas superior como era o Hotel Palace de Madrid, atopámonos casualmente nas antípodas do luxo vendo pasar bandexas de churrasco e chourizos criollos na remota aldea de Olelas.
Presentaba un libro feito con recordos , fotografías e pequenas historias o pai de Carolina e para alí arrancamos dispostos a facer algo de palleiro e pelexar co frio.
Olelas , para quen non o coñeza que será todo o mundo , é unha pequena aldea na baixa Limia , colgada na ladeira dos montes de Entrimo e únicamente separada de Portugal polo rio do mesmo nome que a aldea. Un sitio ó que un non iría nin querendo porque seguro que nalgún punto dos dez kilómetros que o separan de Entrimo , pensaría que está confundido , que alí non podía haber máis que montañas e daría a volta.
A fala , a arquitectura e mesmo os costumes , teñen un fondo pouso de fronteira que o fan moi interesante. A paisaxe é verdadeiramente incrible , magoa que este tan estropeado todo.
Aguantamos estoicamente a charla que precedeu a sinatura de libros batendo cos pes no chan polo intenso frio e as das xentes do lugar , verdadeiros protagonistas do acto , arrancaron para as suas casas cun exemplar por familia , que probablemente pasará a inaugurar unha chea de novas bibliotecas rurales.
Un fermoso xesto que atrancará cunha pedríña o reloxo de area que marca o anunciado fin dun tempo , un lugar e unhas xentes, condeados a desaparecer. Unha curiosa paradoxa dorme arestora nos mobles de salón das casas de Olelas , a carón da botella de Martini Rosso , o Sansón e a foto de comunión do neto enviada dende un barrio de París. Quen lle ía dicir a estas xentes que medraron á forza dandolle as costas á literatura , que ía ser precisamente esta a que os rescataría dun esquecemento seguro.
En fin , que rematado o acto literario propiamente dito , comenzou a festa que o acompañaba e que por si soa daría pra facer un volumen de antropoloxía.
A alcaldesa , unha mulleríña xa maior e que lucía unha curiosa combinación de bata do país e moño art-decó , exerceu de digna anfitriona e dispuxose a atender por igual a veciños , coñecidos e turistas da palabra.
Agochadas tras unhas servilletas de papel , gardaba bandexas de aperitivos moito máis abundantes que os do Palace , todo hai que dicilo , e non menos imaxinativos: tortilla de cebola , aceitunas recheas pinchadas nunha rebanada de pan bimbo con salchichon e untada de queixo fresco ou paté (todo nun ) , xamón cocido , freixoas ...
Nin o frio da comarca puideran salvar o paté e máis o queixo que debían levar extendidos de víspera e que viñan a dar testemuño mudo do tan anunciado cambio climático. Semella imposible que alí , naquela perdida montaña , a catro grados e medio , non houbera algo fresco pero así era. Deste xeito , mentras o paté oscurecía tristemente contra os bordes , o queixo amosaba un sospeitoso cuarteamento que lembraba vagamente a unha lagoa seca.
Pero como o mellor condimento seica é a fame , aplicámonos todos a valeirar as bandexas para que puideran traer nelas o anunciado churrasco.
Houbo momentos realmente fermosos e cheos de emoción que gardaremos moito tempo na lembranza.
Dous dos homes do pobo foron á casa polas suas concertinas e diron un longo recital con pezas tradicionais acompañadas á voz por un portugues que improvisaba unha especie de regueifa. Despois homes e mulleres regaláronnos un baile típico no que xiraban por parellas ó son da música.
En fin , un auténtico placer trasmontano. Algo cansos , empachados e afumados , voltamos á casa no medio dunha noite pecha como non recordo ter visto outra.

Alcadesa con moño

Casorios varios.

Como seguro moitos sabedes , a pasada fin de semana , fumos a Madrid para unha boda dun primo de María.
Saimos de Ourense en procesión a media mañá e fixemos unha paradiña pra comer no restaurante dunha gasolinera .Alí tocounos un camareiro que aseguraba ter como primeira profesión a de humorista pero que facía unhas horiñas para completar o soldo , e que non calou un minuto dando o mellor de si nos postres.
A cousa non tiña desperdicio e viña sendo algo así:

- Un café cortado.
- Se lo corto yo o le traigo un cuchillo.

- No se preocupen que la mosca es de la casa.

- Así que ustedes son de Orense ... Pues yo tenía un amigo forense. No era médico ni nada pero tenía un Ford y era de Orense.

En fin , unha hora enteira xantando un filete recauchutado dentro dunha sesión do club da comedia...
Xa chegando a Madrid desfixose a procesión e perdémonos dentro de esa enorme tobeira que son os tuneis da M-30 . O GPS non contaba con esta obra faraónica e nos poucos momentos que collía sinal , botaba conta de que estabamos na superficie e non paraba de pedirnos que xirásemos á dereita pra tentar empotrarnos alegremente contra o muro de formigón.
Atopar o hotel puxo a proba a miña paciencia e mesmo a do propio GPS .
Ainda que consultei o libro de instruccións e non parece posible , xuraría que houbo un momento no que o dichoso trasto suspirou antes de falarme e rematou a indicación chamándome idiota.

A ceremonia celebrouse na igrexa de San Manuel e San Benito e amenizouna un cura que parecía sacado de Bricomanía e que falaba cunhas curiosas pausas e amagou con algúnha broma lixeira. Non tiven ocasíon de facelo pero houbérame gustado poder preguntarlle se tiña un irmán camareiro nunha gasolineira da autovía.

Dende a igrexa fumos dando un fermoso paseo ata o hotel onde se facía a cena e que , como seguro algúns sabedes , era o Palace.
Si si , o Palace de verdade , non unha desas imitacións que hai pola nosa xeografía adiante. E digo esto porque hai uns días na estrada de Pontevedra pasamos a carón dun Pen Club que nada tiña que ver coa literatura e que non inspiraba poesía precisamente.
O caso é que entramos no Palace como se fose o Bar Orellas , pondo cara de interesantes e de estar perfectamente acostumados a estas moquetas e dourados.
O hotel desprende un encanto especial e de verdade que paga a pena velo.
Os aperitivos foron nun incrible salón cunha cúpula de cristal que pasa por ser a máis fermosa de Madrid e o ambiente era a decir verdade , moi agradable.
Eso si , se ben a bebida era abondo pra emborachar a todos os presentes , os pinchos foron algo escasos e todos a base de frituras.
O caso é que cando saían os camareiros creabase un certo nervosismo como o que se da no Lizarran cando saen as bandexas cos pinchos , e non sabes se van a tirar para o teu lado ou para o lado contrario e , de ser así , xa te podes ir despedindo deles.

Na mesa xa pra cear sentáronnos con xente á que so coñecíamos de maneira moi remota pero a pesar do barullo propio dun salón con 300 invitados a cousa resultou bastante interesante.
O menú estivo ben pero non foi nada do outro xoves.
Eu son algo de aldea e ainda que me gusta a cociña moderna como ó que máis , sigo a pensar que a mermelada ten que ir co tulipán , o colacao, e as galletas e non co pato ou o foie , pero bueno , en cuestión de gustos xa se sabe.

Polo demáis unha boda é unha boda , xa sexa en Santo Estevo , na Zamorana ou no Palace .Os tempos e as cerimonias veñen sendo as mesmas e se cadra estas bodas de postín pecan algo de sosas precisamente por querer fuxir do común. E non é que eu este a favor de mantear ó noivo , nin de que se tiren fabas dende o campanario ós recen casados , nin de berrar que se biquen os padriños , pero algo de festa hai que facer.
Remato aclarando unha dúbida universal que seguro que vos asaltou ó saber que iámos a unha boda con tanta clase.
A resposta é si. Si , en Madrid tamén . Si , tamén no Palace , á hora do baile , os invitados que pasan dos cincuenta anos , bailan as cancións de Chenoa agarrados coma se fose un vals.