Tele 2.

Esta mañá , mentras ía no coche cavilando sobre o incidente televisivo de onte , lembrei unha curiosa foto dunha pintada que María e máis eu sacamos fai xa moitos anos en Pisa.
E non puiden evitar un sorriso , claro.

Un televisor menos no mundo.

Dous días despois de mercar no Ikea un taburete para poder ver a tele dende a cama , o pobre deixou de ter utilidade. Hoxe pola tarde no medio do sopor máis absoluto ,Jana e máis eu decidimos facer un pequeno combate de loita libre para desperezarnos.
Empezou como sempre cun par de sopapos e algún mordisco pero a cousa acelerouse.
Nunha rápida maniobra de despiste , superdog fixo un amago e lanzouse como un foguete baixo a cama na percura de refuxio . Como o sitio é pelín escaso , enganchou o pescozo co cable do televisor arrastrándoo tras de si.
Eu que nese momento estaba quitando o reloxo para que non houbese feridos nas manobras bélicas , saltei como un resorte pero a pobre tele botou na cama e de alí directa ó chan sen que puidese facer nadiña. Caiu como un sapo boca abaixo facendo un ruido como se a alguen se lle caese a ola expres polas escaleiras.
Voltei a subila ó taburete con coidado , enchufeina , e cando a encendín convertírase nunha radio.
Escoitase mellor que nunca , eso si , pero non se ve nadiña. Nada. Negro total. Nin un puntiño deses que saían nas teles de antes e que se ían facendo máis grandes , como se a imaxen viñese no Castromil dende a Cañiza. Valeiro total e Enma García convertida en locutora de radio.
Non sei se estas cousas teñen amaño ou se será mellor baixala ó contenedor directamente.
En fin , que vendemos taburete seminovo e regalamos radio .

Curtametraxe

E o domingo , máis neve.