Estou a pasar tres días en Madrid por razóns de traballo. Tres días de desconexión forzosa marcados polo madrugón do luns e pola pereza de este tipo de viaxes .
Ó rematar a primeira xornada saín coma un foguete do hotel cruzándome aínda con compañeiros traxeados na porta apurando ás conversas cun pitillo na man , e sumerxinme de cheo na cidade pola primeira boca de metro que atopei.
De todos os metros que teño coñecido , e xa van uns cantos , o de Madrid é de longo o menos semellante á cidade pola que circula. Non sei se so me pasa a min ( agardo que sí ) , pero teño a extrana sensación de que son , por dicilo de algunha maneira , xentes distintas as que circulan pola superficie e polo subsolo . Eso fai que me sinta como un extrano nunha foto fixa na que todo o mundo mira para o chan en silencio e semella estar arrastrando un pesado cargamento de preocupacións. Hoxe , sen ir máis lonxe , atopei unha pintada nun luminoso avariado que dicía en grandes letras negras :"animo". Vaia , pensei , non se pode dicir máis con menos.
A cidade desprendía unha calor mesta e á superficie na percura de osixeno pola estación de Sol , no medio dunha explosión de xente , ruido e luz . Por pura inercia achegueime á Fnac a mercar un par de libros e apañei para a Apoutega un comic de Liniers . Case na porta da tenda un fakir anunciaba a berros o seu espectáculo en competencia con músicos de rua , estatuas vivintes , vendedores de rosas na percura de enamorados , comerciantes ambulantes de medicinas e artistas varios. Non me parei xa que é ben sabido que eu non valio pra estas cousas , pero diume tempo de ver que no cartel co que se anunciaba , saía unha foto del cun taladro nun ollo. Mi madriña pensei , haiche choios ben ben fodidos. A cidade , nas ruas que rodean a Praza Maior , semella unha arañeira , unha trampa para turistas incautos na que o luxo e a miseria comparte estrada.
Puxen rumbo ó hotel e fun dando un longo paseo. Non sei a razón pero sentín magoa e unha certa nostalxia dun lugar no que xa dificilmente vivirei , e polo que me vexo atraido coma unha polilla pola luz .
Ceei en soidade no restaurante dunha cadea americana na rua de Alcalá .Un local totalmente estandarizado , cunha falsa familiaridade , poboado de xentes extranas que me facían lembrar ós falcons da noite de Hopper. Ó meu carón dous mozos discutían , facendo garavatos no manteliño de papel , a formulación química dos biocarburantes , cando entrou no local un homiño de pelo longo empapado en suor que semellaba entrar nun bar de Terranova fuxindo da tempestade . Fixose un espeso silencio e veu directamente cara min portando na man un libro que calculei sería polo menos a Biblia. Por un intre pensei que ía sentar na miña mesa pero afortunadamente virou no último segundo e sentou na mesa baleira que había á miña dereita. Co susto case se me afoga unha patata na salsa alioli. Para a miña sorpresa o libro non era un texto sagrado ou eso creo . Era o " Calendario Marino 2008 de Agostini" , eso si , en edición de luxo. O home chamou á camareira , pediulle dous zumos de laranxa , e comezou a sua lectura coma se estivese no salón da sua casa.
Cando saín anoitecera totalmente e os meus plan iniciais de voltar cruzando o Retiro quedaron en nada , xa que a esa hora o parque tiña un aire de animal durmido que me pareceu extranamente inquietante.
Ó rematar a primeira xornada saín coma un foguete do hotel cruzándome aínda con compañeiros traxeados na porta apurando ás conversas cun pitillo na man , e sumerxinme de cheo na cidade pola primeira boca de metro que atopei.
De todos os metros que teño coñecido , e xa van uns cantos , o de Madrid é de longo o menos semellante á cidade pola que circula. Non sei se so me pasa a min ( agardo que sí ) , pero teño a extrana sensación de que son , por dicilo de algunha maneira , xentes distintas as que circulan pola superficie e polo subsolo . Eso fai que me sinta como un extrano nunha foto fixa na que todo o mundo mira para o chan en silencio e semella estar arrastrando un pesado cargamento de preocupacións. Hoxe , sen ir máis lonxe , atopei unha pintada nun luminoso avariado que dicía en grandes letras negras :"animo". Vaia , pensei , non se pode dicir máis con menos.
A cidade desprendía unha calor mesta e á superficie na percura de osixeno pola estación de Sol , no medio dunha explosión de xente , ruido e luz . Por pura inercia achegueime á Fnac a mercar un par de libros e apañei para a Apoutega un comic de Liniers . Case na porta da tenda un fakir anunciaba a berros o seu espectáculo en competencia con músicos de rua , estatuas vivintes , vendedores de rosas na percura de enamorados , comerciantes ambulantes de medicinas e artistas varios. Non me parei xa que é ben sabido que eu non valio pra estas cousas , pero diume tempo de ver que no cartel co que se anunciaba , saía unha foto del cun taladro nun ollo. Mi madriña pensei , haiche choios ben ben fodidos. A cidade , nas ruas que rodean a Praza Maior , semella unha arañeira , unha trampa para turistas incautos na que o luxo e a miseria comparte estrada.
Puxen rumbo ó hotel e fun dando un longo paseo. Non sei a razón pero sentín magoa e unha certa nostalxia dun lugar no que xa dificilmente vivirei , e polo que me vexo atraido coma unha polilla pola luz .
Ceei en soidade no restaurante dunha cadea americana na rua de Alcalá .Un local totalmente estandarizado , cunha falsa familiaridade , poboado de xentes extranas que me facían lembrar ós falcons da noite de Hopper. Ó meu carón dous mozos discutían , facendo garavatos no manteliño de papel , a formulación química dos biocarburantes , cando entrou no local un homiño de pelo longo empapado en suor que semellaba entrar nun bar de Terranova fuxindo da tempestade . Fixose un espeso silencio e veu directamente cara min portando na man un libro que calculei sería polo menos a Biblia. Por un intre pensei que ía sentar na miña mesa pero afortunadamente virou no último segundo e sentou na mesa baleira que había á miña dereita. Co susto case se me afoga unha patata na salsa alioli. Para a miña sorpresa o libro non era un texto sagrado ou eso creo . Era o " Calendario Marino 2008 de Agostini" , eso si , en edición de luxo. O home chamou á camareira , pediulle dous zumos de laranxa , e comezou a sua lectura coma se estivese no salón da sua casa.
Cando saín anoitecera totalmente e os meus plan iniciais de voltar cruzando o Retiro quedaron en nada , xa que a esa hora o parque tiña un aire de animal durmido que me pareceu extranamente inquietante.
No hay comentarios:
Publicar un comentario