LA CIGÜEÑA VINO DE CHINA

Esta monada es Dan Dan. 

Llevaba mucho tiempo deseando subir esta foto y presentar así a nuestra sobrina y ahijada. Como veis se mimetiza perfectamente con su tío y teníamos tantas, tantas ganas de que viniera, abrazarla y besarla, que ni su prima Jana se puede resistir.

Traballo para Iker Jimenez.

Este espeluznante documento foi recollido o domingo , no cumpleanos de Carlos. No momento da filmación ninguen pareceu darse conta da extrana presencia que nos acompañaba , e non foi a ata despois repasando o video , cando o atopamos.
Grazas Marta pola tua paciencia.

Veciñanza

Era unha magoa deixar morrer o blog , pero o pobre ben merecia unhas vacacións. Menos mal que María e Bea empuxaron para que non esmorecese de todo.

Moitas cousas pasaron neste último mes dentro e fora da nosa casa polo que sería moi difícil facer un resumen , así que co voso permiso irei pouco a pouco.
Unha das historias que non quería deixar de contar ten que ver , como non , co noso acolledor vecindario.

Esquecendo que estabamos no Nadal , e sen dúbida contaxiada por tanta violencia que por aquel entón servían empaquetada e lista pra consumir no telexornal , a nosa querida veciña Cruela DeVil , decidiu pasar á acción e iniciou as hostilidades contra o noso piso.
Unha tarde , mentras nos durmíamos unha placenteira sesta , barreu minuciosamente as escaleiras , subiu con sixilo ó noso descansillo , e pousou no noso felpudo un cartón dos xeados Magnum cun mangadiño de pelos ( supoño que de Jana ) , e unha sustancia extrana e oscura que definiría como "roña" pura e dura.
Tempo atrás xa protestara sen moita fe , polos pelos que a nosa filla adoptiva ía deixando polas escaleiras , pero non lle fixemos nin caso.
É verdade que algún pelo pode caer , pero como queira que tarda vinte segundos en subir e baixar as escaleiras , e o fai tres veces ó día , farían falta ben a gusto cinco anos para facer un peluquín mediano cos pelos que ela tira. Outro cantar serían os da porta para dentro , que darían para un peluquín ó mes.
Non sería de extranar que eses pelos ( da roña xa prefiro non falar ) , sexan de algún deses abrigos de pel que se gastan as señoras , e que lles venden por raposo do Himalaya e son todos de xabarín ou teixudo da Serra do Larouco.
Eu , que paso por ser un tio pacífico e que chegei a ter unha chapiña de Otan non , bases fora , a piques estiven de estoupar un espallafate no portal. Pasei do estupor á incredulidade e de aí á ira e volta ó estupor . Nun primeiro momento pechei a porta e volvina abrir para ver se estaba soñando e así o cartonciño desaparecía , pero nada.
O malo é que non sabía con certeza cal das veciñas fora a do anónimo , porque todas comparten o mesmo perfil : son maiores , viven soas e están como un cencerro . E claro , non quería que pagasen xustos por pecadores.
O que si fixen foi mandar os pelos , a roña e o cartón feito anacos , escaleira abaixo.
O corpo do delito pasou tres días pousado no portal mentras que eu , pasei eses mesmos tres días atento a calquera ruido e saindo escopetado para ollar pola mirilla da porta.
Con chapa ou sen chapa da Otan , se a collo mátoa.

Tele 2.

Esta mañá , mentras ía no coche cavilando sobre o incidente televisivo de onte , lembrei unha curiosa foto dunha pintada que María e máis eu sacamos fai xa moitos anos en Pisa.
E non puiden evitar un sorriso , claro.

Un televisor menos no mundo.

Dous días despois de mercar no Ikea un taburete para poder ver a tele dende a cama , o pobre deixou de ter utilidade. Hoxe pola tarde no medio do sopor máis absoluto ,Jana e máis eu decidimos facer un pequeno combate de loita libre para desperezarnos.
Empezou como sempre cun par de sopapos e algún mordisco pero a cousa acelerouse.
Nunha rápida maniobra de despiste , superdog fixo un amago e lanzouse como un foguete baixo a cama na percura de refuxio . Como o sitio é pelín escaso , enganchou o pescozo co cable do televisor arrastrándoo tras de si.
Eu que nese momento estaba quitando o reloxo para que non houbese feridos nas manobras bélicas , saltei como un resorte pero a pobre tele botou na cama e de alí directa ó chan sen que puidese facer nadiña. Caiu como un sapo boca abaixo facendo un ruido como se a alguen se lle caese a ola expres polas escaleiras.
Voltei a subila ó taburete con coidado , enchufeina , e cando a encendín convertírase nunha radio.
Escoitase mellor que nunca , eso si , pero non se ve nadiña. Nada. Negro total. Nin un puntiño deses que saían nas teles de antes e que se ían facendo máis grandes , como se a imaxen viñese no Castromil dende a Cañiza. Valeiro total e Enma García convertida en locutora de radio.
Non sei se estas cousas teñen amaño ou se será mellor baixala ó contenedor directamente.
En fin , que vendemos taburete seminovo e regalamos radio .

Curtametraxe

E o domingo , máis neve.

Branco

O que máis me gusta da neve neste país é que , como si soupese que a agardamos para xogar con ela , sempre ven en fin de semana.
Hoxe o que na cidade era un día frio , chuvioso e gris , tanto na aldea terremota como en Calvelo era unha fermosísima nevada. Non direi que foi un placer ir a traballar porque o máis selecto da fauna invernal veu de visita á oficina pelexando contra os elementos , pero si pagou a pena ir para ver nevar así. Coa autoestrada parcialmente cortada e o asfalto como unha pista de patinaxe , volvín cedo para a casa.
Despois , algo máis preparados subimos a Calvelo para disfrutar da paisaxe , sorrir e correr como nenos pequenos.

Café na trincheira

Hoxe era feira na aldea gala , e como todos os días de feira , a vila encheuse de xente curiosa que en lugar de baixar no Castromil parecen ter saido dun tunel do tempo. Por todas partes pasean homes e mulleres vestidos de luto que veñen á feira dende os pobos da periferia a comer o pulpo , mercar fouces ou sementes e cobrar a pensión. De un tempo a esta parte as feiras non valen gran cousa porque o autobús pasa tan cedo polos pobos , que algúns veciños teñen que ir á parada de víspera e agardar ó frio . Ademáis , como xa case non queda gando , se non che interesan os conxuntos de roupa interior chinesa , os chandals e os reloxos de imitación, non hai moito que ver.
Fun a almorzar cedo por se o día se complicaba e sen pretendelo puiden asistir a un curioso espectáculo.
Sentado no centro da cafetería había un home sen maís compañía que unha copa de licor , que falaba a berros con palabras que se desordeaban nalgun punto antes de sair da súa cabeza . A súa voz semellaba o zumbido ronco dun cañón de aire , como se estivese a masticar unha maldición . Ninguén reparaba na súa presencia e el estaba ríxido e serio , coa ollada moito máis alá da cristaleira. Vestía un enorme abrigo marrón , forrado en pel de mamut e unha gorra de aviador , desas que teñen orelleiras que se enganchan na coronilla , e que cargaba unha roña con vida propia. O home non calaba a pesar do pouco interes do público.
Cada pouco collía folgos e os recordos saían disparados da súa boca como nenos por un tobogán , un tras outro , nunha serpentina sen fin. Co barullo da cafetería non se lle entendía moito pero naquela mesa de mármore branco estaba a librarse unha feroz batalla. Nos quince minutos que alí estiven desfilaron enfermeiras ,feridos , tanques ,monxas , balas , sarxentos e frio , moito frío .
No bar non paraba de entrar e saír xente e o homiño cada vez berraba máis , non sei se porque os recordos chegaban á sua desordeada memoria con máis forza ou porque o pobre tiña a necesidade de que o mundo o escoitase .
Houbo un momento no que elevou tanto a voz que todo o local calou a un tempo como se nalgunha parte alguén rompese un espello. O soldado , asustado polas suas propias palabras , e ó ver que todo o mundo estaba pendiente del tranquilizou á audiencia dicindo:
"pero nunca me pasou nada"
Pouco a pouco volvimos ós nosos cafés e tras unha pausa pra coller aire arrancou de novo a súa particular máquina de contar historias .
Como xa a cousa non daba máis de si e o regulador de volúmen estaba claramente estropeado , a dona da cafetería acercouse a el con intención de apagalo. Puxose ó seu lado adiviñando unha certa sordeira e faloulle no oído como que fala para o máis profundo dunha cova.

- Mire , tiene usted que marcharse que vamos a cerrar.
- Van a pechar ?
- Si , vamos a cerrar.
- Xa abriron as tiendas?
- Si , xa está todo aberto (...)

Eu apurei o meu café ben cargadiño e aínda quedei un par de minutos matinando nos extranos camiños da loucura e a soidade.
Cando saín á rua a nevoa marchara , e un sol tristeiro de inverno libraba temén a súa particular batalla co frío de Xinzo. E alí , no medio da praza , quieto como unha estatua , un home que nunca voltou da guerra , explicaba a berros como saiu vivo dunha explosión na trincheira a dous africanos que estendían sen moita fe o seu cargamento de bolsos e cinturóns .

Xestur

Non se fala de outra cousa nesta aldea terremota. Seica o rapaz da Caixa marcha pra Xestur a ocupar un cargo "político" que eu non acerto a comprender.
No que vai de semana pasa dunha ducia de persoas os que tentaron explicarmo sen éxito , así que convoco ós lectores de este blog a adiviñar o posto que vai ocupar o mozo.
Estas son as características tal e como a min mas relataron os lugareños

1. Sueldazo da hostia.
2. Coche con "chofre". Si , chofre. ¿...? Cando o oín non daba crédito.
3. Vai estar mentres estén estes no poder e logo terá que marchar como todos.
4. Seica non ten que facer nada pero ten moita resposabilidade. (o que se di un cargo político de libro).
5. Entre dietas , pitos e flautas , pasa dos once mil euros ó mes , así que pediu unha excelencia na caixa.

Director da banda de música de Xestur pode ser unha opción pero non estou moi seguro de que exista. Eu xa se sabe que non son moito de verbenas...

Receta contra a crisis

Anuncio

Santo ceo ... teño visto pelis de terror que daban menos medo que este anuncio. Agardo que os anacos de papel que faltan sexan un truco para facer pensar a algunha "quica" se xa antes outras se interesaran pola "aBitacion" .Con semellante caseira , e empezando o teléfono por 666 , é como para andarse con coidado.

Inflacción

E logo din que a vida subiu unha barbaridade co euro... Eso será nas capitais porque en Xinzo non fai a comunión o que non quere.

Cousas da idade.

Esta fin de semana tres parellas de amigos anunciáronnos que ían ter un neniño. Así , sen máis , tres dun viaxe. Unha delas foi o meu irmán Eduardo e a sua muller Bárbara o que me convertirá de novo en tio , dándolle unha volta enteira ó noso reloxo biolóxico...
A cousa diume moito que matinar e a verdade é que o venres costoume coller o sono. Puxenme a ver a tele e nun dos canles puñan a enésima reposición de "Depredador II" . Alguén estará xa a pensar que ten que ver esto cos embarazos . Pois si , si que ten que ver, e moito.
O caso é que enganchei a película xa pola metade , xusto no momento no que esa especie de mostruo feito con corpo de home , cabeza de xabarín , caparazón de nécora e rastas de Bob Marley , entraba nun vagón de metro , e comezaba a picar xente coma se fose zorza pros chourizos. O bicho andaba ó seu corta por aiquí e esmaga por alá , cando de pronto á hora de tronzar a unha muller policía , detense, faille unha radiografía , é ó decatarse de que estaba embarazada non a mata , senón que a tira a un lado. Como quen di volve a botar a troita ó rio...
Eu , no medio de tanta confusión pensei: Meu Deus , se agora viñese o depredador ese ó barrio da Ponte , nos seguro que pasaríamos a ser recheo para morcillas de cebola . Como non nos dise por meter a Jana por debaixo do xersei íamos aviados.
Tres embarazadas , duas con nenos recén nacidos , outras parellas tentando telos... Non saberán estes algo que nos non sabemos? Agardo que non.
En fin , noraboa ós premiados.

Untos

A semana pasada unha clienta moi salada , desas que veñen a diario á oficina , diume unha explicación pseudocientífica sobre o problema da obesidade na comarca da Límia , que paga a pena compartir neste blog.
Seica a ausencia de "tipos finos" na zona non é unha característica xenética especial , senon a suma de dous factores ben diferenciados : tractores e cocidos.
A cousa ben sendo así : " Os homes en canto casan , bótanse ó cocido e ensanchan coma porcos , e logo de andar nos tractores os corpos defórmanse".
A que mo contou por suposto era de tipo ancho pero o seu caso é diferente porque ela puxose así co embarzo ( o neno xa ten doce anos , pero a grasa é o que ten , que é moi cariñosa) e toma corticoides.
O que ten que ser o non vai máis é a suma de tractor + cocido + corticoides.
En fin , que despois de oir esta fin de semana que unha directora de cine francesa fixo un documental sobre a bata cruzada galega , brindo desinteresadamente este amplo campo de estudo para canto científico esté interesado nel. Non pido nin sair nos agradecementos .

Indicios

Meditei moito sobre se sería boa idea rescatar para este blog aquela vella historia do roubo e o polígrafo que nos tivera en vilo alá polo mes de xuño , e non estaba seguro de colgar este post porque naturalmente non houbo un final feliz. Semella claro que algunhas sementes son capaces de prender ata no formigón e a desconfianza é unha delas.
Un dos socios , o único que afirmara estar desperto ás oito da mañá do día de autos , foi formalmente acusado polos seus compañeiros. Esta vez non se cumpliu aquel dito de que a quen madruga Deus o axuda e máis lle valía quedar na cama vendo as reposición do coche fantástico como fai todo o mundo.
Ningunha proba e unha manchea de pequenos indicios situarono ó borde do abismo e cunha marca difícil de borrar.
En fin , que o pobre home , inocente ou non , non xestionou moi ben que se diga a situación , e cada paso que diu dende o día do roubo , foi interpretado polos compañeiros como unha proba da súa culpabilidade.
Por razóns profesionais tiven que escoitar ambas versións e xuntas dan para facer un catálogo de cousas a non facer despois dun roubo

1. Nunca , repito , nunca lle pidas a un amigo Garda Civíl , que se preste a facerche de coartada.
   
2. Tampouco saques antes de enfrentarte ó polígrafo , uns consellos tirados de internet sobre cómo enganar á máquina , e se o fas , non llo ensines ós demáis nin o deixes na oficina. Pode que con esto os convenzas de que se pode enganar ó ordenador pero dende logo non irá na túa axuda.
3. Se te acusan e decides que así non paga a pena seguir na empresa , non negocies á baixa a indemnización que che terían que dar.
4. Xa metidos no fregado do polígrafo , cando te entrevisten , non te esquezas de pestanexar. Seica falar de máis e quedarse encasquillado sen pestanexar é como firmar unha sentencia de culpabilidade.
5. Se na empresa se fala de mallar no ladrón , ti non te achiques e di que te ofreces para traer os estadullos da casa. Moito interés en pasar páxina é sinónimo de pouco interés en atopar ó culpable.
6. Non deixes que che comuniquen o despido nunha pizzería , porque hai moito barullo e ás veces non se entende moi ben o que se fala.
7. Como queira que o roubo foi de diñeiro , non te excuses decíndo que precisamente eso a ti é o que che sobra.
8. Pensa antes de falar.
   

Agora , cabezotas como son os desta aldea terremota , non están dispostos a deixar pasar a ocasión e van de cabeza a un xuicio que promete sentar xurisprudencia na historia do absurdo. Xa metidos no medio e postos a gastar en polígrafos , e avogados , rentabilizalo facendo dano.
A sentencia está clara " se no xuicio non sales culpable non é porque non foras ti , senon porque non o podemos demostrar" . Lóxica pura, vaia.