Café na trincheira

Hoxe era feira na aldea gala , e como todos os días de feira , a vila encheuse de xente curiosa que en lugar de baixar no Castromil parecen ter saido dun tunel do tempo. Por todas partes pasean homes e mulleres vestidos de luto que veñen á feira dende os pobos da periferia a comer o pulpo , mercar fouces ou sementes e cobrar a pensión. De un tempo a esta parte as feiras non valen gran cousa porque o autobús pasa tan cedo polos pobos , que algúns veciños teñen que ir á parada de víspera e agardar ó frio . Ademáis , como xa case non queda gando , se non che interesan os conxuntos de roupa interior chinesa , os chandals e os reloxos de imitación, non hai moito que ver.
Fun a almorzar cedo por se o día se complicaba e sen pretendelo puiden asistir a un curioso espectáculo.
Sentado no centro da cafetería había un home sen maís compañía que unha copa de licor , que falaba a berros con palabras que se desordeaban nalgun punto antes de sair da súa cabeza . A súa voz semellaba o zumbido ronco dun cañón de aire , como se estivese a masticar unha maldición . Ninguén reparaba na súa presencia e el estaba ríxido e serio , coa ollada moito máis alá da cristaleira. Vestía un enorme abrigo marrón , forrado en pel de mamut e unha gorra de aviador , desas que teñen orelleiras que se enganchan na coronilla , e que cargaba unha roña con vida propia. O home non calaba a pesar do pouco interes do público.
Cada pouco collía folgos e os recordos saían disparados da súa boca como nenos por un tobogán , un tras outro , nunha serpentina sen fin. Co barullo da cafetería non se lle entendía moito pero naquela mesa de mármore branco estaba a librarse unha feroz batalla. Nos quince minutos que alí estiven desfilaron enfermeiras ,feridos , tanques ,monxas , balas , sarxentos e frio , moito frío .
No bar non paraba de entrar e saír xente e o homiño cada vez berraba máis , non sei se porque os recordos chegaban á sua desordeada memoria con máis forza ou porque o pobre tiña a necesidade de que o mundo o escoitase .
Houbo un momento no que elevou tanto a voz que todo o local calou a un tempo como se nalgunha parte alguén rompese un espello. O soldado , asustado polas suas propias palabras , e ó ver que todo o mundo estaba pendiente del tranquilizou á audiencia dicindo:
"pero nunca me pasou nada"
Pouco a pouco volvimos ós nosos cafés e tras unha pausa pra coller aire arrancou de novo a súa particular máquina de contar historias .
Como xa a cousa non daba máis de si e o regulador de volúmen estaba claramente estropeado , a dona da cafetería acercouse a el con intención de apagalo. Puxose ó seu lado adiviñando unha certa sordeira e faloulle no oído como que fala para o máis profundo dunha cova.

- Mire , tiene usted que marcharse que vamos a cerrar.
- Van a pechar ?
- Si , vamos a cerrar.
- Xa abriron as tiendas?
- Si , xa está todo aberto (...)

Eu apurei o meu café ben cargadiño e aínda quedei un par de minutos matinando nos extranos camiños da loucura e a soidade.
Cando saín á rua a nevoa marchara , e un sol tristeiro de inverno libraba temén a súa particular batalla co frío de Xinzo. E alí , no medio da praza , quieto como unha estatua , un home que nunca voltou da guerra , explicaba a berros como saiu vivo dunha explosión na trincheira a dous africanos que estendían sen moita fe o seu cargamento de bolsos e cinturóns .