O home que case coñeceu a Michi Panero.

O domingo pola noite fumos ver un concerto de Nacho Vegas e Cristina Rosenvige en Valladolid. A verdade é que nos encantou e nos soupo a pouquiño. Foi un espectáculo moi fermoso , un chisco intimista de máis para o meu gusto , e máis propio dun pub ou unha sala que dun teatro. Tiñamos asentos na derradeira fila e cando chegamos lucía na porta o letreiro de non hai entradas.
Durante hora e media desplegaron o seu breve repertorio común e revisitaron temas propios a dúas voces con moita solvencia. Semella claro que os dous están contaxiados dunha certa estética Dylaniana ,e os músicos fixeron gala de oficio e tocaron todo o tempo para eles mesmos , coma se o público non existise nun concerto que rozou por intres o acústico. Se hai complicidade entre eles quedará para escenarios máis acolchados. Faltou emoción pero no fondo foi vibrante e pagou moito a pena. Na Capitol , cun chisco máis de fume e cun copazo houbera sido perfecto.