Pasou o dia , pasou a romeria.

Nada une máis á xente que unha boa parrilla chea de churrasco.
Penso que de todas as festas do ano o magosto é a que máis simpatias desperta moi por encima do Nadal. Boa proba delo é que a moita xente as luces do Nadal , as panxoliñas e todo ese ambiente entristecena. Sen embargo non se coñecen casos de xente á que lles poña triste o chourizo asado , as castañas ou o lacón.
O sábado foi un día de moitas risas , de reencontros e de primeiras veces , pero sobre todo foi un día cun fondo pouso a amizade. Non puido estar todo o mundo e quedaron sen vir alguns amigos pero entre uns e outros xuntámonos 19 persoas a carón do lume e o xantar.
Coma sempre sobrou comida pra outros 19 nunha longuisima mesa baixo un triste sol de outono.
De asar a carne encargouse Victor (que pra iso foi medallista en churrascos ) coa axuda de Roberto.
Unhas cousas tiveron máis éxito ca outras. Así por exemplo a trenza de froitos secos que trouxo Espe pasou coma un lóstrego pola mesa e a min non me diu tempo a probala. Sen embargo as castañas esmoreceron nas brasas sen que ninguen as extranase.
Para a posteridade quedará o bocadillo de chourizos criollos que fixo Carlos e que canto máis o miro máis me lembro dos que nos facían comer as nosas nais cando éramos nenos fai mil anos.
O fin de festa , xa na noitiña , puxoo un xoguete infantil que trouxo Serafín e que nos fixo rir e berrar a partes iguais. A tensión e o asombro resúmense nesta foto.
A verdade é que a vida tería que ser sempre así , coma un sábado de outono cheo de amigos.