Calamaro querido.

Emocionante e moi divertido o concerto ó que fumos o sábado pola noite en Pontevedra. O noso querido Calamaro non defraudou e nun ton guitarreiro repasou ó longo de máis de duas horas o mellor da sua carreira . Máis delgado que outras veces e acompañado da vella guardia con Tito Davila á cabeza , deixou momentos gloriosos e outros nos que o seu lado máis dylaniano saiu a escena. Como fumos bastante cedo diunos tempo de colocarnos moi cerquiña , entre os maradonianos e unha lexión de rapazol@s . Ó noso carón catro mozos cunha chea de consideración facían unha festa privada de abrazos e saltos e dedicatorias de versos. Mesmo houbo un momento que no fragor da batalla un deles , supoño que por error , agarrou o meu brazo pero eu amablemente declinei unirme á festa. Chegamos a Ourense xa ben entrada a madrugada e o domingo pasei o día cun molesto asubio no oido dereito. Xa sei , son cousas da idade pero ¿non tería que pitarme tamén o outro? .